به مادران صلح: چراغی که به منزل رواست به امامزاده حرام است

رویا رهبر


چندی پیش که جمعی از زنان و در راس آنان زنانی که مدعی فعال حقوق زن وجنبش زنان هستند در حرکتی به نام مادران صلح ، مقابل درب دفتر سازمان ملل در تهران تجمع کردند و با خواندن قطعنامه و سر دادن شعار، جنایات روی داده در نوار غزه را محکوم کردند।
البته نظام هم برای اینکه نشان دهد با هرنوع تجمعی مخالف است، و دخالت نیروی انتظامی و ضرب و شتم زنان شیردل ما را توجیه کند، ظاهرا نیروهای سرکوبگر خود را برای ممانعت از این تجمع اعزام کرده بود و طبق یک سناریوی ازپیش نوشته شده، تجمع کنندگان با التماس و زاری، نیروی انتظامی را متقاعد کردند که بیانیه خوانده شود و... خبر مربوط به این تجمع و تلاش برای برگزاری آن کم و بیش منتشر شد.
این حرکت در واقع در نوع خود، انسانی و زیباست، اما در چنین شرایطی قابل بحث است .
سئوال من از این مادران وخصوصا فعالین حقوق زن در این حرکت این است که: با چنین عنوان دهن پر کن و پرطمطراقی آیا از آنچه که در سرزمینتان می گذرد آگاهی دارید، شما که داعیه مادری برای جهان را دارید و مادران صلح هستید آیا از آنچه که بر فرزندانتان در سرزمینتان میگذرد خبر دارید روزی که ابراهیم لطف الهی در زیر شکنجه پر پر شد کجا بودید؟ و یا نه حد اقل برای همدردی در کنار مادر درد مندش بودید؟
مادران صلح! چقدراین روزها با خانواده های دانشجویان زندانی در ایران همراهی کردید؟
چقدر از وضعیت فرزندانی که داعیه مادری برایشان دارید با خبرید؟
آیا از لبان دوخته بابک دادبخش با خبرید؟
از روناک و هانا خبر دارید؟
از وضعیت لیلا حیدری و همه و همه ی فرزندان این دیار وزنان و مردان در بندش با خبرید؟
حداقل کاری که فکر میکنم می توانستید برایشان انجام دهید پختن یک آش نذری در سنندج و یا آذربایجان و یا حتی جلو درب زندان ها بودکه این کار را هم نکردید! کاری که کاملا با خط نظام هم تقابلی نداشت !
چندی است که با راه افتادن چنین حرکت هایی با القاب دهن پرکن خواسته و یا ناخواسته حرکت ها وجنبش زنان را به بیراهه میبرند و یا منحرف می کنند و یا خنثی.
امروز وجود زن در ایران ، نفس کشیدنش، راه رفتنش، لباسش، چکمه اش و.... مبارزه است و نافرمانی، پس نه زن را دست کم بگیرید و نه جنبش زنان را و نه خودتان را.
چرا که ترس نظام جمهوری اسلامی، از قدرت و وجود زن است، به همین دلیل حاکمان بر ایران نهایت فشار را بر این قشر از جامعه در داخل اعمال می کنند، اما هنوز نتوانسته اند با آنان یعنی زنان قهرمان کشورمان به توافق برسند و خود نیز سر در گم شده اند که چه کنند.
در چنین شرایطی هر حرکتی از جانب زنان موثر است و حرکت ها و جنبش زنان جدای از سایر حرکت ها وجنبش ها نیست .
چرا که جنبش زنان مادر جنبش دانشجویی وشریک جنبش کارگری و... است و در واقع جنبش دانشجویی نطفه ی این دو البته من مادران صلح را جنبش نمی دانم ولی مخاطب من شمایی هستید که در راس این حرکت خود را فعال جنبش زنان معرفی می کنید، ولی حد اقل در همین قالبی که هستید به آنچه که در ایران می گذرد توجه کنید و قدمی بردارید که فکر هم نمی کنم خطری متوجه شما شود.
ای کاش وقتی آن مادر دو کودک خردسال را اعدام کردند در حق آن کودکان هم مادری میکردید.! چنین تجعمعاتی که برای کودکان فلسطین انجام می دادید برای آنها هم برگزار می کردید.
و تا دیر نشده کاری برای کودک 14ساله ای که در آستانه اعدام است انجام دهید و یا جلو گیری از حکم سنگسار دو خواهری که در انتظار مرگ نشسته اند، شاید اینگونه حرکتها را در حد وظایف خود ندانید ولی کلمه ی مادر در نام حرکت شما مسئولیت شما را شاید ندانید که چندین برابر کرده.
هدف نهایی این بحث در خاتمه تاکید بر قدرت زنان است که متأسفانه عده ی بسیار زیادی از وجود آن قدرت در خود و هرگونه حرکتشان بی خبرند و خود را بقول معروف دست کم می گیرندویا در نفوذ در حرکت های دیگر آنها را نیز عقیم می کنند .
وقتی این خبر را شنیدم که در افعانستان مردم توانستند با یک حرکت و فقط یک تجمع از اعدام یک انسان جلوگیری کنند، پیش خود شرمنده شدم که آیا ما به اندازه مردم کشور همسایه مان افغانستان هم جسارت و قدرت نداریم. اگرهمه ی ایرانیان خارج از وطن، یک تجمع همآهنگ و همزمان برای جلوگیری از اعدام در ایران انجام دهند، نتیجه ای که خواهد داد یکدهم یک تجمع چند صد نفری در داخل کشورمان است. بر همه ی ما ایرانیان بخصوص در درون مرزها، واجب است که قدرت و توان مردمی را به رژیم دیکتاتوری نشان دهیم ، آنان خود از این قدرت آگاه هستند و درست به همین دلیل است که تجمعات دانشجویان و زنان وکارگرا ن و...را سرکوب می کنند. امروز زنان می توانند پرچمدار این جنبش ها در قالب خواسته های حقوق بشری و انسانی باشند به دور ازهر نوع خشونتی، چرا که درست در بزنگاه هایی که حکومت وادار به عقب نشینی شده ره آورد همین تجمعات و اعتراضات است و بس. شاید این سوال پیش بیاید مگر کمپین یک میلیون امضا را ندیدید که با آن چه کردند .امروز این حکومت در جایگاهی است که حتی چند خواسته و حق طبیعی زنان را بر نمی تابد. پس جای بحث و گفتگویی باقی نمی ماند. در چنین شرایطی وظیفه زنان و مادران، پشتیبانی فرزندانشان و برادرانشان در حرکت های دانشجویی، و همسرانشان در جنبش های کارگری و... می باشد، با حمایت ها یشان در قالب حرکت هایی به دور از خشونت و شعار، از جمله پیگیری سر نوشت عزیزان در بند در قالب کمیته های پیگیری مادران وتجمعات به دور از خشونت در مقابل درب زندانها برای حد اقل با خبر شدن از حال زندانیان، این جرئت را از حکومت می گیرد که دوباره در شکنجه گاه هایش ابرهیم لطف الهی دیگری را پرپر کند. مادران واقعی صلح باید بدانند در جای جای سرزمینشان کدام فرزندشان در بند است، در آن صورت چه زیباست حمایت از فرزندان فلسطین ویا هر جای دنیا که ظلمی به آنها روا می شود.
زیر بار ستم نمی کنم زندگی
جان فدا می کنم در ره آزادگی